اختلال پرخوری بینج + نشانه های هشداردهنده
۱ خرداد ۱۴۰۱
اختلال خوردن بینج یا BED (Binge Eating Disorder) یک نوع اختلال خوردن شدید، تهدید کننده زندگی و خوشبختانه قابل درمان است که با دوره های مکرر پرخوری مقدار زیادی غذا (اغلب بسیار سریع و تا حد اذیت شدن) مشخص می شود. این شایع ترین نوع اختلال خوردن در ایالات متحده است.
از ویژگی های اختلال خوردن بینج عبارتند از:
- احساس از دست دادن کنترل حین پرخوری
- تجربه شرم، پریشانی یا احساس گناه پس از پرخوری
- معمولا اقدامات جبرانی ناسالم (مانند پاکسازی) برای جبران پرخوری انجام نمی شود.
تشخیص اختلال پرخوری بینج:
یک دوره پرخوری بینج با هر دو مورد زیر تشخیص داده می شود:
- خوردن مقدار غذایی (در یک دوره زمانی مجزا مثلا در یک بازه زمانی 2 ساعته) که قطعا بیشتر از مقدار معمولی است که اکثر مردم در یک دوره زمانی و تحت شرایط مشابه می‌خورند.
- احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن در طول دوره پرخوری. مثلا فرد احساس می کند نمی تواند غذا خوردن را متوقف کرده و یا بر اینکه چه چیزی یا چه مقداری را می خورد، کنترل داشته باشد.
دوره های پرخوری بینج با سه تا (یا بیشتر) از موارد زیر مرتبط است:
- غذا خوردن بسیار سریع تر از حد معمول.
- غذا خوردن تا زمانی که احساس سیری ناراحت کننده داشته باشید.
- خوردن مقادیر زیاد غذا در زمانی که احساس گرسنگی جسمی و فیزیولوژیکی نمی کنید.
- تنها غذاخوردن به دلیل احساس خجالت از میزان غذای مصرفی.
- احساس انزجار از خود، افسردگی و یا احساس گناه پس از صرف غذا.
احساس ناراحتی و پریشانی مشخصی پس از پرخوری وجود دارد.
پرخوری بینج به طور متوسط حداقل یک بار در هفته و به مدت 3 ماه اتفاق می افتد.
پرخوری با انجام مکرر از رفتارهای جبرانی نامناسب (مثلا پاکسازی) در بولیمیای عصبی همراه نیست.
آیا هر پرخوری‌ای بینج حساب می‌شود؟
تقریبا همه انسان‌ها ممکن است بعضی مواقع مثل جشن‌ها و مهمانی‌ها بیشتر از حد معمول غذا بخورند. اما این موارد کاملا طبیعی است و جزء بینج حساب نمی‌شود.
اگر این پرخوری نوعی عادت تبدیل شود و همراه با یکسری از علائم باشد، آنوقت باید به بینج شک کنیم. در ادامه این علائم را ذکر می‌کنیم.
علائم و نشانه های هشداردهنده اختلال خوردن بینج:
عاطفی و رفتاری:
- شواهدی مبنی بر پرخوری، مثلا ناپدیدشدن مقادیر زیادی غذا در مدت زمان کوتاه یا وجود تعداد زیادی ظروف خالی که نشان دهنده مصرف مقادیر زیاد غذا است.
- ناراحت کننده بودن غذاخوردن در کنار دیگران
- هر گونه عمل جدید با غذا یا رژیم های معمولی، از جمله حذف کل گروه غذایی خاص (بدون قند، بدون کربوهیدرات، بدون لبنیات، گیاهخواری/ وگان)
- ترس از غذا خوردن در جمع یا با دیگران
- دزدی یا احتکار مواد غذایی در مکان های عجیب و غریب (مثلا پنهان کردن شکلات زیر تخت)
- ایجاد برنامه‌هایی به عنوان بهانه برای پرخوری کردن
- کناره گیری از دوستان و فعالیت‌های معمول
- رژیم گرفتن‌های مکرر
- توجه زیاد به وزن و شکل بدن
- رفتن مکرر جلوی آینه برای پیداکردن نقص‌های ظاهری
- داشتن دوره‌های مخفی و مکرر پرخوری (خوردن مقدار غذایی در یک دوره زمانی مجزا که قطعا بیشتر از مقدار معمولی است که اکثر مردم در یک دوره زمانی و تحت شرایط مشابه می‌خورند)
- احساس عدم کنترل بر متوقف کردن غذاخوردن
- اختلال در رفتارهای غذایی عادی، از جمله غذاخوردن در طول روز بدون برنامه ریزی، حذف وعده‌های غذایی یا مصرف مکرر مقادیر کم غذاها و خوراکی های مختلف، درگیر شدن در ناشتایی‌های طولانی یا رژیم گرفتن‌های مکرر
- ایجاد آداب خاص غذاخوردن (مثلاً خوردن یک غذا یا گروه غذایی خاص مثل چاشنی ها، جویدن بیش از حد، و اجازه ندادن به تماس با غذاها)
- خوردن به تنهایی به دلیل خجالت از مقدار غذایی که خورده می شود
- احساس انزجار، افسردگی یا گناه پس از پرخوری
- نوسانات وزن
- احساس عزت نفس پایین
فیزیکی:
- نوسانات قابل توجه وزن، هم به سمت افزایش و هم به سمت کاهش وزن
- کرامپ و درد معده، سایر مشکلات گوارشی غیر اختصاصی (یبوست، رفلاکس اسید و غیره)
- مشکلات تمرکز
درمان اختلال پرخوری بینج
درمان پرخوری معمولا توسط تیمی از متخصصین تغذیه، روانپزشک و روانشناس انجام می شود تا به بهترین شکل خود پیش رود. برنامه های درمانی ممکن است شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:
روان درمانی:
روان درمانی به شما کمک می کند تا افکار آسیب زننده خود که منجر به شکل گیری یک رفتار اشتباه می شود را شناسایی کرده و بر آن ها غلبه کنید. برای مثال ممکن است در جلسات روان درمانی، متخصص از شما بخواهد تا در مورد اینکه چگونه استرس باعث ایجاد پرخوری می شود، صحبت کنید.
تغذیه درمانی:
اصلاح سبک زندگی و تغذیه یکی از پایه های اساسی درمان اختلال پرخوری بینج می باشد. در این درمان، ما به دنبال طراحی یک رژیم غذایی سخت برای شما نیستیم، بلکه تلاش می کنیم تا با آموزش تغذیه دوره های پرخوری در شما کاهش یافته و به روشی سالم تر غذا بخورید.
دارودرمانی:
داروهایی مانند داروهای سرکوب کننده های اشتها که توسط روانپزشک تجویز می شود نیز ممکن است بخشی از درمان پرخوری باشد. بعضی داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است به برخی از دختران و زنان مبتلا به اختلال پرخوری که همچنین دارای اضطراب یا افسردگی هستند، کمک کند.
آیا لازم است که به پزشک مراجعه کنم؟
اگر علائمی از اختلال پرخوری دارید، در اسرع وقت به دنبال کمک گرفتن از متخصصان سلامت روان باتجربه باشید. مشکلات پرخوری می تواند در دوره ای کوتاه مدت خود را نشان دهد و سپس مجددا عود کند. در صورت عدم درمان صحیح پرخوری بینج ممکن است سال ها ادامه داشته باشد. در این مسیر، متخصصین تغذیه پازیتیو هم همراه شما هستند.
در مورد علائم و احساسات خود با ارائه دهنده مراقبت های پزشکی یا یک متخصص سلامت روان صحبت کنید. اگر تمایلی به درمان ندارید، با فردی که به او اعتماد دارید در مورد آنچه در حال گذراندن آن هستید صحبت کنید. یک دوست، یک دوست عزیز، یک معلم یا یک رهبر مذهبی می تواند به شما کمک کند اولین گام ها را برای درمان موفق اختلال پرخوری بردارید.
به عزیزانتان که به پرخوری مبتلا هستند، کمک کنید
او را حمایت کرده و برای بهبود یافتن تشویق کنید. برای شروع می توانید با یک متخصص سلامت روان باتجربه در این زمینه قرار ترتیب دهید و پس از پشت سر گذاشتن جلسات درمانی، پازیتیو هم کنار شما خواهد بود. برای بهبودی اختلال پرخوری بینج نیاز به شکیبایی و همراهی دیگران دارد؛ بنابراین عزیزتان را حمایت کرده تا این مسیر را با موفقیت پشت سر بگذارد.
